Παραλλαγές κοσμογονίας
2017

Sofronis Arts, Λουξεμβούργο

Όταν το 2015, για να γιορτάσουν τα 85 χρόνια μου, ζήτησαν μια έκθεση έργων μου στο Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας, αντί για μια αναδρομή στη μέχρι τότε δουλειά μου, προτίμησα να κάνω 85 νέους πίνακες, όπου, πρότεινα σαν ζωγραφικό έργο, όχι μια εικόνα, αλλά τα στοιχεία με τα οποία η εικόνα συντίθεται.
Και τα ονόμασα: «Στοιχεία για τη δημιουργία πιθανών αριστουργημάτων».

"Ιδέες, γραμμές, σχήματα και χρώματα οι Τζοκόντες, οι Μενίνας και οι Γκουέρνικες. Και διάβολος όμως και Θεός"... έγραψα στην είσοδο της έκθεσης.
Μ’αυτά τα στοιχεία, δημιούργησα σε μια πρώτη φάση, ένα οπτικό χάος και
στη συνέχεια προσπάθησα να το βάλω σε τάξη,
όπως έκανε και η Φύση, ο Θεός.                  
Στη συνέχεια σκέφτηκα: ποιος είναι ο δημιουργός των αριστουργημάτων;                         
Ποιος είναι αυτός που με τη θέλησή του, με την ικανότητά του και με το ταλέντο του δημιουργεί αριστουργήματα; Ο άνθρωπος! Πώς φτιάχτηκε ο άνθρωπος;
Μοιραία η σκέψη μου πήγε στη συνουσία, στο πέος στο αιδοίο, στο σπέρμα,
στη μήτρα, στα γυναικεία στήθη, στο στόμα, στις πηγές της δημιουργίας και  
της ηδονής. Έτσι, παρ’ όλο που δεν είχα ζωγραφίσει ανθρώπινα σώματα εδώ και 60 χρόνια, παίρνοντας σαν μοντέλο τις αναμνήσεις μου, τις επιθυμίες και
τις φαντασιώσεις μου, άρχισα να σχεδιάζω ερωτικές στιγμές ενός ζευγαριού.
Τίποτε το αφύσικο ή το πρωτότυπο, τίποτε το αισχρό ή το ανήθικο, αλλά αυτό που κάνουμε όλοι, υπηρέτες και βασιλιάδες, καθημερινά μέσα στα έντιμα σπίτια μας
με τη σύντροφό μας. Ταράχτηκα εγώ ο ίδιος από τα σχέδια αυτά, διαπιστώνοντας ότι, δουλεύοντας και βλέποντάς τα, ερεθιζόμουν ερωτικά.
Κάτι μέσα μου σαν να ξυπνούσε, που από τα χρόνια και τη συνήθεια, είχε ατονήσει. Ξεχνιόμουνα με τις ώρες να σχεδιάζω και να αναπολώ και ένιωθα το σώμα μου
να αντιδρά, όπως τον παλιό καλό καιρό.
Αποφάσισα λοιπόν να ζωγραφίσω αυτούς τους 15 πίνακες σε φυσικό ανθρώπινο μέγεθος, (ίσως λίγο υπερφυσικό), όχι σαν ηδονοβλεψίας αλλά σαν να έβλεπα τον εαυτό μου μέσα σε καθρέφτη. Ξανάγινα με τη φαντασία μου νέος και καθώς δεν είχα να δώσω λογαριασμό σε κανέναν, προσάρμοσα στις επιθυμίες μου, τα όργανα και τα σώματα των εραστών. Ξέχασα ότι ζωγραφίζω, έκανα έρωτα.
Χωρίς όμως να ολοκληρώνω ποτέ την ερωτική πράξη.
Έτσι, κράτησα μέσα μου, αυτό το σπασμό της επιθυμίας που με αναζωογονεί.  

 Κ.Τ.