2014 -O ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΩΣ ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ
Ο ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΩΣ ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ
Μια έκθεση του Κώστα Τσόκλη με θέμα τον Σταυρό
Η νέα έκθεση, με τίτλο: «Ο βανδαλισμός ως πηγή έμπνευσης», είναι σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, «μία προσπάθεια λύτρωσης,
από το διπλό βανδαλισμό που διεπράχθη πέρυσι το καλοκαίρι στη Σπιναλόγκα», μετά το τέλος της εκδήλωσης «Tsoclis, εσύ ο τελευταίος λεπρός» και αναφέρεται στην κλοπή των 13 εντοιχισμένων σχεδίων, που χάρισε στο νησί ως ανάμνηση της εκδήλωσης, και στην καταστροφή του έργου του « Εκρηγνυόμενος σταυρός», που ήταν ένα ανάθημα στους εκατοντάδες λεπρούς που πέρασαν τη δυστυχισμένη τους ζωή και πέθαναν ανώνυμοι πάνω στο αφιλόξενο ξερονήσι.
Είχε φτιαχτεί «επί τόπου» μέσα σε γενική παραδοχή και ενθουσιασμό χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει την τύχη του.
Δυστυχώς, το έργο, όπως λέει ο καλλιτέχνης, «αντί να προστατευτεί, θυσιάστηκε στο βωμό της παρελθοντολατρείας, της τυπολαγνείας και του πείσματος. Κρίμα τόσος κόπος, τόσοι κίνδυνοι που διατρέξαμε για να το στήσουμε, τόσα χρήματα, τόση αμοιβαία αγάπη που χάθηκε! Κρίμα όμως προπάντων για το νησί, που του έσκισαν μια ακόμα σελίδα από το βιβλίο του πολυτάραχου βίου του.
Προσπάθησα, λέει ο Τσόκλης, μα δεν μπόρεσα να το διασώσω...».
Σε αντικατάσταση εκείνων που χάθηκαν, που καταστράφηκαν, που κλάπηκαν, δημιουργήθηκαν τα νέα αυτά έργα.
Πρόκειται για μια σειρά ζωγραφικών έργων μικτής τεχνικής, στα οποία ο καλλιτέχνης, βλέπει το έργο του – τον Σταυρό – σαν ένα ζωντανό οργανισμό, που συμβολικά περνά τα δεινά που περνάει ο καλλιτέχνης, όταν ένα σημαντικό έργο του δεν μπορεί να εκτιμηθεί από τους συγχρόνους του και καταλήγει ..να καταστρέφεται! Κανένα έργο Τέχνης ποτέ δεν έχει βρεθεί στα σκουπίδια, κάτι τέτοιο είναι ιεροσυλία για την ίδια την Τέχνη όχι μόνο για ένα έργο ήδη αναγνωρισμένου καλλιτέχνη, αλλά ακόμη και για το έργο του πιο άσημου
ή του πιο ατάλαντου.
Η Τέχνη περιέχει την έννοια της ανθρώπινης ευαισθησίας που την δημιούργησε και είναι αδιανότητο να καταστρέφεται!
Σε παγκόσμιο επίπεδο ευτυχώς, οι αρμόδιοι έχουν συνείδηση του ότι η Τέχνη του χθες, η Τέχνη του σήμερα και η Τέχνη του αύριο, μπορούν και επιβάλλεται να συνυπάρχουν, καθώς είναι μέρος της Ιστορίας και της κοινωνικής πραγματικότητας ενός τόπου και μνημεία για τις επόμενες γενιές.
|
Kείμενο του Θανάση Λάλα Εκεί που σε πάει δεν ξέρεις αν συναντηθείς με το ζητούμενο ή πέσεις πάνω στο ασύλληπτο. Στοιχηματίζει καθημερινά, δοκιμάζοντας τις δυνατότητες και τις αντοχές, τις δικές του αλλά και των φίλων του, στην υπερβολή που δεν είναι για αυτόν, παρά η εκβολή της αιώνιας αναπάντητης αγωνίας: γιατί είμαστε εδώ; Τι ήρθαμε να κάνουμε;
|
|
Kείμενο του Τζoυλιάνο Σεραφίνι Είναι γεγονός ότι στη Σπιναλόγκα ο Τσόκλης τελεί μια παγανιστική λειτουργία μετενσάρκωσης και κάθαρσης. Ο τόπος του πόνου και της περιθωριοποίησης από τον κόσμο και τη στοργή, το γκέτο των κατατρεγμένων, των “ανέγγιχτων”, το λεπροκομείο που ξαναζωντανεύει από ένα αίσθημα ομαδικής ντροπής που κανένας ποτέ δεν θα παραδεχτεί, ξαναβρίσκει μέσω του έργου, το δικό του δικαίωμα ύπαρξης. Ξαναγεννιέται με τη σημασία και τα αποτυπώματα που ο καλλιτέχνης θέλησε να αφήσει επάνω του. Και δεν τίθεται ζήτημα οίκτου σ' αυτό που προβάλλεται στη σκηνή. Ο καθρέπτινος σταυρός που από την πόρτα του βενετσιάνικου οχυρού, εισάγει τον επισκέπτη στον “ειδικό χώρο”είναι ήδη μια δήλωση ποίησης και μεταφυσικής. Δεν αποπνέει τη δικιά του συμβολικότητα, αντικατοπτρίζει μόνο τον κόσμο, όλα αυτά που περνούν μπροστά του. Τα μαγαζιά, τα τούρκικα σπίτια, η εκκλησία, το νεκροταφείο, τα ερείπια, ολόκληρη η διαδρομή, γίνεται ένα προσκύνημα ανάμεσα στα σύγχρονα και τα περασμένα σημεία του έργου του Τσόκλη. Στη Σπιναλόγκα, ο καλλιτέχνης θέλησε να εξατομικεύσει έναν απόλυτο χρόνο μεταιστορικό, ένα “εδώ και τώρα” όπου ακόμα και η βασανιστική του performance επάνω στο στρώμα του αλατιού, -αναφορά στη βασική παραγωγική δραστηριότητα των αρρώστων-, θέλει να εξορκίσει τα αισθήματα του λάθους και της ιστορικής ευθύνης πριν όλα “ξεχαστούν” όπως έγραψε ο Μίλαν Κούντερα. Το έργο του Τσόκλη γίνεται τελικώς μια πρόκληση στη λησμοσύνη. |
