Tsoclis, εσύ ο τελευταίος λεπρός
Από το καλοκαίρι του 2011 το Μουσείο ανέλαβε τη διοργάνωση της μεγάλης εικαστικής και κοινωνικής επέμβασης:
“Τsoclis, εσύ ο τελευταίος λεπρός”
στο νησί της Σπιναλόγκας, η οποία εγκαινιάστηκε στις 2 Ιουνίου 2012
Πρόσχημα για τη δημιουργία αυτού του τεράστιου εικαστικού εγχειρήματος, είναι η υπαινικτική ανάδειξη, όχι περιγραφική, της περιόδου 1903 – 1957 που αφορά στην ιστορία του Νησιού, δηλαδή στην εποχή του εγκλεισμού των λεπρών στη Σπιναλόγκα.
Σκοπός, η μετατροπή του νησιού σε έργο σύγχρονης τέχνης, που εμπνέεται όμως από το πρόσφατο παρελθόν. Έτσι ο επισκέπτης αναγνωρίζει τον εαυτό του, τόσο ως υπεύθυνο φορέα, όσο και ως αποδέκτη αυτού του παρελθόντος και τη σημερινή του πραγματικότητα ως ένα αναπόφευκτο ιστορικό σκαλοπάτι. Άρα είναι μια εκδήλωση τόσο αισθητικής, όσο και αυτογνωσίας. Δηλαδή τέχνης.
Οι επεμβάσεις έχουν γίνει και στο περιέχον και στο περιεχόμενο.
Δηλαδή στο πως φαίνεται το νησί εξωτερικά από την πλευρά της Πλάκας και της Ελούντας καθώς και από τα πλοιάρια που οδηγούν τον επισκέπτη σ’αυτό, μετατρέποντάς το νησί σ’ένα τεράστιο γλυπτικό έργο.
Από τη στιγμή που ο επισκέπτης θα πατήσει το πόδι του στο νησί, αρχίζουν γι αυτόν οι εικαστικές εκπλήξεις οι οποίες πότε αναδεικνύουν υπάρχουσες συγκινησιακές δυνατότητες που πιθανώς να διαφεύγουν της προσοχής του επισκέπτη, πότε θα δημιουργούν νέες και απροσδόκητες αισθητικές καταστάσεις και πότε ο επισκέπτης έρχεται σε επαφή με αυτόνομους ζωγραφικούς πίνακες, γλυπτά και multimedia εγκαταστάσεις. Όλα όμως αυτά τα έργα, εμπνέονται και υπαινικτικά αναφέρονται, στα χρόνια που το νησί είχε μετατραπεί σε λεπροκομείο, όμως κανένα δεν έχει καταγγελτικό χαρακτήρα, αλλά αντίθετα λυτρωτικό.
Όπως στις αρχαίες τραγωδίες, όπου η μοίρα των ηρώων είναι πάντα ζοφερή και έρχεται η ομορφιά του Λόγου και οι αναπάντεχες λύσεις των πολύπλοκων σχέσεων και καταστάσεων να λυτρώσει τους ήρωες, αλλά και το θεατή, έτσι κι εδώ, φιλοδοξώ, πρώτα να ταυτίσω τον επισκέπτη με αυτούς που απομονωμένοι από την κοινωνία έβλεπαν το σώμα τους και τις ψυχές τους σιγά σιγά να λιώνουν και ύστερα, να τον λυτρώσω, μέσω της γοητείας της Φύσης και της Τέχνης, οδηγώντας τον τελικώς στη συνειδητοποίηση της δικιάς του ευτυχίας, του να είναι δηλαδή υγιής, αρτιμελής και να απολαμβάνει τα δώρα της Ζωής, της Ελευθερίας και της Τέχνης.
